«Μη τα πετάς, τα χρειάζομαι…»

Πέρασαν μόλις λίγες μέρες από τότε που ήρθαμε αντιμέτωποι με το πιο σκληρό πρόσωπο της φτώχιας και της οικονομικής ανεπάρκειας

.

Ένας μικρός μας φίλος ήρθε στη σχολή μας συνοδευόμενος από τον Πατέρα του προκειμένου να ενταχθεί στη δύναμη της ομάδας μας και να ξεκινήσει προπονήσεις.

Όσο και να μη θες να το προσέξεις, τα μάτια μας καρφώθηκαν στα πόδια του μικρού παιδιού και πιο συγκεκριμένα στα παπουτσάκια του.

Φορούσε κάτι παλιά, ασπρόμαυρα παπούτσια με λιωμένες τάπες και χωνεμένα κορδόνια τα οποία σίγουρα θα ήτα 3 ή και 4 νούμερα μεγαλύτερα.

Μόλις ο γονιός του παιδιού αντιλήφθηκε πως εστιάσαμε στο συγκεκριμένο σημείο, προσπάθησε να δικαιολογηθεί λέγοντας πως είναι τα παπούτσια του γείτονα ο οποίος πλέον δεν τα χρειάζεται επειδή έχει φύγει φαντάρος!

Προσπαθήσαμε να κρύψουμε την έκπληξή μας, το ίδιο και ο άνθρωπος αυτός όμως το ξαφνικό κοκκίνισμα του προσώπου του δεν του άφησαν περιθώριο.

Στη συνέχεια μας εξήγησε πως πρόκειται να αγοράσει νέα παπούτσια μόλις πιάσει νέα δουλειά.

Τη στιγμή εκείνη, πλησιάζει ο Βασίλης, ο μπαμπάς ενός παιδιού που χρόνια τώρα προπονείται στη σχολή μας και ακούγοντας τη συζήτηση πρότεινε κάτι που στα αυτιά μας ακούστηκε σαν πυροτέχνημα.

Έχω και εγώ κάτι παπούτσια του μικρού που πια δεν του χωράνε…

Να σου και ο Στάθης… και εγώ έχω μία στολή παλιά, αν είναι και τη θέλει κάποιος μπορώ να του τη φέρω!

Έκρηξη στο μυαλό μας, θα μπορούσαμε αυτό να το κάνουμε συλλογικά, σκεφτήκαμε.

Θα μπορούσαμε να συγκεντρώσουμε αθλητικά είδη όπως παπούτσια, σορτσάκια, φόρμες, μπλουζάκια, γάντια, σκουφάκια ή ότι άλλο και να τα προσφέρουμε σε παιδιά που το έχουν ανάγκη.

Θα μπορούσαμε να προσκαλέσουμε και τις άλλες Ακαδημίες του Νομού μας να πράξουν το ίδιο και μέσα από ένα φιλανθρωπικό, Χριστουγεννιάτικο τουρνουά να τα συλλέξουμε όλα σε ένα σημείο και να τα διαθέσουμε στα παιδιά που για οποιοδήποτε λόγο, προσωρινά αδυνατούν να αγοράσουν.

Ας το ξεκινήσουμε και ποιος ξέρει, ακόμα και ένα παιδάκι να βοηθήσουμε, κέρδος θα είναι… όχι για εμάς, για το ποδόσφαιρο, για το ίδιο το παιδί.

Ένα παιδί που θα δεχτεί να φορέσει τα παλιά παπούτσια του γιου μου δεν θα είναι ζητιάνος…

Θα είναι ένα παιδί που λατρεύει το ποδόσφαιρο και τα παπούτσια θα είναι απλά το μέσο για να συμμετέχει στο όνειρο…

Εγώ θα χαρίσω όλα τα παλιά αθλητικά ρούχα του γιου μου, αν μου περισσέψουν χρήματα θα αγοράσω και 2 – 3 καινούρια μπλουζάκια…

Αν αυτός είναι ο λόγος που δεν θα παίξει ποδόσφαιρο αυτό το παιδί, εγώ θα προσπαθήσω να τον εξαλείψω!